ΓΝΩΣΙΣ - Δημήτρης Ξ. Μαυρίδης

Μακεδονία : 638253 ( 52,2% ) Στερεά Ελλάδα : 306193 ( 25,1% ) Δυτική Θράκη : 1076 0 7 ( 8 ,8% ) Ν ησι ά Ανατ. Αιγαίου : 56613 ( 4,6% ) Θεσσαλία : 34 6 59 ( 2,8% ) Κρήτη : 33900 ( 2, 8% ) Πελ οπόννησος : 28362 ( 2,3% ) Ήπε ιρος : 8179 ( 0,7% ) Κυκλάδες : 4782 ( 0,4% ) Ι όνια νησιά : 3301 ( 0,3 % ) ( Πηγή: Στατιστική Υπ ηρεσία Ελλάδας, Απογραφή 1928 )    Όπως προκύπτει από τα παραπάνω στοιχεία, το κύριο ρεύμα προσφύγων εγκαταστάθηκε, κατόπιν εντολών της ελληνικής κυβέρνησης, στην Μακεδονία, την Στερεά Ελλάδα και την Δυτική Θράκη. Η τοποθέτησή τους από το ελληνικό κράτος υλοποιήθηκε με αυτόν τον τρόπο αφενός για να καλύψουν οι πρόσφυγες με την έλευσή τους τα δημογραφικά κενά που δημιούργησε η αποχώρηση Μουσουλμάνων (ως επί το πλείστον Ελλήνων και σε πολύ μικρό ποσοστό Τούρκων, Τουρκόγυφτων, Γιουρούκων) και Βουλγάρων (Σλάβων, Εξαρχικών, Σλαβόφωνων βουλγαρόφρονων) από τις περιοχές διαμονής τους εντός της ελληνικής επικράτειας και αφετέρου για να τονίσουν την ελληνικότητα ο

   Έξι μήνες πριν από την κατοχύρωση της Συνθήκης της Λωζάνης, υπογράφθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1923 η ελληνοτουρκική Σύμβαση , που όριζε την ανταλλαγή των μειονοτικών πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Προβλεπόταν η υποχρεωτική ανταλλαγή των Ελλήνων Ορθοδόξων της Τουρκίας και των Μουσουλμάνων της Ελλάδας. Αυτή θα ίσχυε τόσο γι' αυτούς που παρέμεναν στις εστίες τους, όσο για εκείνους που είχαν καταφύγει στην ομόθρησκη χώρα. Η ανταλλαγή ίσχυσε αναδρομικά για τις μετακινήσεις που έγιναν από την ημέρα έναρξης του Α' Βαλκανικού Πολέμου (18 Οκτωβρίου 1912). Οι μόνοι πληθυσμοί που εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή ήταν Έλληνες ορθόδοξοι της Ίμβρου, της Τενέδου και της Κωνσταντινούπολης και οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης.    Σύμφωνα, λοιπόν, με την Σύμβαση ανταλλαγής, οι ανταλλάξιμοι: Θα απέβαλαν την παλιά ιθαγένεια και θα αποκτούσαν την ιθαγένειά της χώρας στην οποία θα εγκαθίσταντο Είχαν δικαίωμα να μεταφέρουν την κινητή τους περιουσία Είχαν δικαίωμα να λάβουν από την νέα

   Η ελληνική παρουσία στην Μικρά Ασία υπήρξε μακραίωνη, ακραιφνής και συντέλεσε καθοριστικά στην ανάπτυξη του πολιτισμού της περιοχής. Από την κατάκτηση, όμως, της Μικράς Ασίας από τα τουρκικά φύλα τον 12ο αιώνα μέχρι τις αρχές του προηγούμενου αιώνα οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν διάφορες μεθόδους με σκοπό την μείωση του ελληνικού στοιχείου σε εκείνα τα εδάφη. Συγκεκριμένα, στα τέλη του 19ου αιώνα παρατηρείται η εθνική αφύπνιση των Τούρκων, γεγονός που υπήρξε η βασική αιτία των διωγμών των Ελλήνων και των Αρμενίων.    Τους πρώτους μήνες του 1914 παρατηρείται μία μετανάστευση πολυάριθμων Μουσουλμάνων της Βαλκανικής προς τη Μικρά Ασία, που υποκινήθηκε από την τουρκική κυβέρνηση. Αυτό το συμβάν έδωσε αφορμή για διωγμούς σε βάρος των Ελλήνων της Δυτικής Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης μέσω διάφορων προσχημάτων, όπως για παράδειγμα οι διώξεις των Ελλήνων της Δυτικής Μικράς Ασίας έγιναν με το πρόσχημα της εκκένωσης της περιοχής απέναντι από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου για δήθεν στρ