«Εμφανίζεται το Σ.Ε.Κ.Ε. (Κ.Κ.Ε) στην πολιτική ζωή του τόπου σαν καταλύτης, στον παραδοσιακό διχασμό Βενιζελικών - Αντιβενιζελικών και τις παραφυάδες του, έρχεται να προβάλλει μια άλλη προοπτική στην κατεστραμμένη Ελλάδα με τους χρεοκοπημένους μύθους του μεγαλοϊδεατισμού, τις τεράστιες μάζες προσφύγων και των άλλων εξαθλιωμένων λαϊκών στρωμάτων. Θα ταράξει τα νερά της απελπισίας και θα μιλήσει για Επανάσταση που θα φέρει το σταμάτημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που θα γεννήσει ένα νέο κόσμο χωρίς βαρβαρότητες, πολέμους και πείνα. Δεν αμφισβητεί απλά το κοινωνικό σύστημα, αλλά δίνει τη «Μεγάλη Υπόσχεση». Οι επαγγελίες του όσο κι αν δεν προβάλλονται στον αστικό τύπο, φτάνουν στους τόπους δουλείας, στους προσφυγικούς συνοικισμούς, στο χωριό.
Η γρήγορη άνοδος μιας νέας συνείδησης - της προλεταριακής - έχει αναγκαστικά πολιτικό αντίκτυπο σε όλη την πολιτική δομή του κυρίαρχου συστήματος. Κι όμως παρά την οικονομική αθλιότητα, παρά τα συσσωρευμένα προβλήματα που φάνηκαν ξεκάθαρα μετά τα προβλήματα της Μικρασίας, οι κομμουνιστές σε όλη αυτήν την περίοδο δεν κατόρθωσαν να ξεφύγουν οριστικά από τη γωνιά που η αστική τάξη τους είχε τοποθετήσει. Πολιτικές αιτίες που συνείργησαν σε αυτό :
Η απομάκρυνση όλης σχεδόν της ιδρυτικής γενιάς του Σ.Ε.Κ.Ε. , δηλαδή των στοιχείων εκείνων που ζυμωμένα μέσα στον αγώνα των δύο πρώτων δεκαετιών του αιώνα, είχαν άμεση σχέση με τα προβλήματα του λαού έστω και με συγκεχυμένα ιδεολογικά κριτήρια, αλλά με γερές λαϊκές ρίζες. Η αντικατάσταση τους από ριζοσπαστικά στοιχεία «επαναστατικού εγκεφαλισμού», ασύνδετα με τους λαϊκούς αγώνες, η εσωκομματική διαπάλη που συγκλονίζει το κόμμα όλη τη δεκαετία του 1920, οι διαγραφές, οι δυσφημιστικές επιθέσεις, οι αποχωρήσεις, οι επεμβάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οι επιθέσεις ενάντια σε όλες τις αποχρώσεις του αστικού χώρου, ακόμα και ενάντια των αγροτικών κινημάτων, η θέση για τη Μακεδονία και Θράκη, στέκουν καίρια προβλήματα που κάνουν τα λαϊκά στρώματα δύσπιστα απέναντι σε αυτό το καινούργιο κόμμα. Δυσπιστία που εκμεταλλεύτηκε περίτεχνα το κόμμα των Φιλελευθέρων και τα άλλα βενιζελικά πολιτικά μορφώματα.
Α. Ρήγου, Πολιτικές εκφράσεις στη Β' Ελληνική Δημοκρατία, σσ. 209-210»
Παρατηρείται πως οι συνθήκες την περίδο της ανάδειξης του Σ.Ε.Κ.Ε γίναν οι ίδιοι οι λόγοι της ανάδειξής του. Αυτό συνέβη διότι πολίτες προερχόμενοι κάτωτερα λαϊκά στρώματα, χαρακτηριστικό παράδειγμά τους οι πρόσφυγες, και κυρίως από την εργατική τάξη ένιωσαν την ανάγκη να πολιτικοποιηθούν, για να θέσουν ένα τέλος στην καταπίεση που επικρατούσε εκείνη την περίοδο. Πόλεμοι, μάζες ανέργων και προσφύγων σε όλη την Ελλάδα, άθλιες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης ήταν η καθημερινότητα γι' αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν άντεχαν άλλη πίεση. Ένας ακόμη κύριος λόγος της επιθυμίας τους για πολιτικοποίηση αποτελεί το εμφυλιακό κλίμα που είχε καλλιεργηθεί από τις δύο κυρίαρχες πολιτικές ομάδες, τις οποίες θέλησαν να συντρίψουν πολιτικά, ανοίγοντας ένα νέο ορίζοντα στην ελληνική κοινωνία, βασισμένο στην ειρήνη, την δημοκρατία και τον σεβασμό στα δικαιώματα του ανθρώπου. Τα βασικά αιτήματά τους, λοιπόν, αφορούσαν την πολιτική ζωή, στα οποία υποστήριζαν αρχικά την δημοκρατία και στην συνέχεια την δικτατορία του προλεταριάτου και σεβόμενοι το γυναικείο φύλο και αναγνωρίζοντας την ισότητα του με το ανδρικό φύλο συμπεριέλαβαν στο πρόγραμμά τους την παροχή εκλογικού δικαιώματος στις γυναίκες. Επιθυμούσαν επίσης το αναλογικό εκλογικό σύστημα και στον τομέα της οικονομίας την εθνικοποίηση των μεγάλων πλουτοπαραγωγικών πηγών. Είναι φανερό πως ένα τόσο λαϊκό πολίτευμα δεν θα υποστήριζε τον πόλεμο, αλλά αντιθέτως ζητούσε ειρήνη χωρίς προσάρτηση εδαφών, βασισμένη στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών. Αυτή όμως η στάση του στο θέμα της εξωτερικής πολιτικής οδήγησε το Σ.Ε.Κ.Ε. στην γωνιά του πολιτικού συστήματος, καθώς διαφωνούσε κάθετα με την Μικρασιατική Εκστρατεία και λόγω του ότι υποστήριζε την ανεξαρτησία της Μακεδονίας και της Θράκης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου