Τα αίτια της κατακραυγής που αποτέλεσαν την βάση του κινήματος στο Γουδί

Την περίοδο 1893-1909 οι διαδοχικές κυβερνήσεις απέτυχαν να αντιμετωπίσουν τα σοβαρά προβλήματα της χώρας. Παρά την φορολογική επιβάρυνση των πολιτών, το κράτος οδηγήθηκε σε πτώχευση. Δεν ήταν, όμως, μόνο η βαριά φορολογία που αγανάκτησε τους Έλληνες. Η σταφιδική κρίση, τα προαιώνια προβλήματα των αγροτών, η γραφειοκρατία, η συρροή αγροτικών πληθυσμών στην πρωτεύουσα ήταν τα βασικά προβλήματα εκείνης της περιόδου, ξεσηκώνοντας έτσι μια μόνιμη αναταραχή στην ύπαιθρο. Όπως ήταν επόμενο, όλες οι κοινωνικές τάξεις των πολιτών από τους μεγαλοαστούς και τους διανοούμενους έως και τους μικροκαλλιεργητές είχαν βυθιστεί σε πλήρη απελπισία λόγω της ανικανότητας του κράτους να επιβληθεί επί του ζητήματος, χάνοντας τις ελπίδες τους στους θεσμούς και στα κόμματα. Παρόμοια ήταν η κατάσταση και στον στρατό, ο οποίος ήταν απροετοίμαστος στην περίπτωση μιας νέας πολεμικής σύγκρουσής με την Τουρκία.  Συμπεραίνουμε, λοιπόν, πως η κοινή γνώμη ήταν απογοητευμένη και ζητούσε ανανέωση της πολιτικής ζωής.
   Στο διάστημα μεταξύ 1893 και του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897, τα δύο μεγάλα κόμματα προσπάθησαν να ανορθώσουν την οικονομία, αλλά απέτυχαν, πράγμα που έδωσε την εντύπωση ενός πολιτικού αδιεξόδου. Αυτό κορυφώθηκε με την ολοκληρωτική ήττα της Ελλάδας στον πόλεμο του 1897 και έδωσε την ευκαιρία στον Γεώργιο τον Α' να επιβληθεί στο κοινοβούλιο. Εν τω μεταξύ η αγανάκτηση των πολιτών φαίνεται να κορυφώνεται, καθώς εντάθηκαν και οι διαδηλώσεις από συντεχνίες και εργατικές ενώσεις, αιτούμενες φορολογικές ελαφρύνσεις και περιορισμό της γραφειοκρατίας. Έτσι, εκ των προαναφερθέντων γεγονότων καταλαβαίνουμε, γιατί ακολούθησε το κίνημα στο Γουδί.