Στο βιβλίο της Βουλγαρικής Εταιρείας Ερυθρού Σταυρού με τίτλο "Το ζήτημα των προσφύγων στη Βουλγαρία", εκδοθέν στη Σόφια το 1925 (Българско Дружество Червенъ Кръстъ, Бѣжанският въпросъ въ Влгария, София, 1925) παρουσιάζονται αναλυτικά πληροφορίες για την προέλευση και την οικονομική κατάσταση των προσφύγων, φωτογραφίες με καταλύματα καθώς και στοιχεία για την δημογραφική μεταβολή των εθνοτήτων του Βουλγαρικού Βασιλείου από το 1880 μέχρι το 1920. Όσον αφορά τους Έλληνες της Βουλγαρίας, αναφέρονται τα κάτωθι:
(Σελίδες 6-7)
Σε αυτές τις σελίδες παρουσιάζεται η δημογραφική μεταβολή των μειονοτήτων της Βουλγαρίας από το 1880 μέχρι το 1920. Συγκεκριμένα για τους Έλληνες αναφέρεται:
ΕΛΛΗΝΕΣ
1880: 62.000
1910: 47.935
1920: 42.033
[...]
Μικρό μέρος των Ελλήνων μετανάστευσε μέχρι το 1910, ενώ οι υπόλοιποι έχουν συγχωνευθεί με το βουλγαρικό πληθυσμό μέσω γάμων κ.ο.κ.
(Σελίδα 12)
Πίνακας με τον αναλυτικό πληθυσμό των Ελλήνων στην Βουλγαρία το 1920 (εκτός των εδαφών που προσαρτήθηκαν μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους) ανά περιοχή
(Σελίδες 16-17)
Ο Ελληνικός πληθυσμός στη Βουλγαρία πάντα προτιμούσε να παραμείνει και να ζήσει εδώ. Για πολιτικούς λόγους, μειώνεται μέχρι το 1910 από 62.000 σε 48.000 άτομα, αλλά πάντα ζούσε σε πλήρη ελευθερία. Μετά τον πόλεμο και κυρίως το 1924, ένα μέρος του μετανάστευσε εθελοντικά στην Ελλάδα, περίπου 10.000 άτομα, αξιοποιώντας την σύμβαση περί ανταλλαγής μειονοτήτων. Σήμερα (1925) μένουν ακόμα στη Βουλγαρία περίπου 32.000 Έλληνες.
То 1920 στη Βουλγαρία είχε ακριβώς 42.033 Έλληνες, κατανεμημένους στις πόλεις και σε μερικά χωριά, ως εξής: Στην επαρχία Αγχιάλου 6.014, Πύργου 4.499, Γιαμπόλ 977, Καζάλ-Αγά 12.396, Βάρνας 4.822, Ορτά-κιοΐ 1.031, στη πόλη της Φιλιππούπολης 1.071, στην επαρχία Στάνι-Μάσκο 5873, στην επαρχία Σβίλενγκραντ 1.838 και σε μικρότερους πληθυσμούς διάσπαρτους σε άλλες περιοχές του Βασιλείου (της Βουλγαρίας). Όλος αυτός ο πληθυσμός καταγράφθηκε το 1920 ως: αστικός (22.605) και αγροτικός (19.428).
Η συνολική πεποίθηση που προκύπτει είναι ότι ο ελληνικός πληθυσμός και σήμερα δεν επιθυμεί να μεταναστεύσει από τη Βουλγαρία και ότι κανένας δεν τον αναγκάζει να το κάνει. Το μεγαλύτερος μέρος του ελληνικού πληθυσμού θα παραμείνει για να ζήσει ήσυχα μέσα σ' αυτή: ακόμα και πολλοί που υπέβαλαν δηλώσεις προς εθελούσια μετανάστευση, από τη 1 Ιανουαρίου (1925) υποβάλλουν αντι-δηλώσεις με σκοπό να μείνουν.
Όπως φαίνεται παραπάνω, παρουσιάζεται μια πολύ εξιδανικευμένη εικόνα της συμπεριφοράς του Βουλγαρικού Βασιλείου απέναντι στην ελληνική εθνότητα. Κατ' αρχάς αποσιωπόνται όλες οι ανθελληνικές ενέργειες με αποκορύφωμα την λεηλασία της Αγχιάλου, καθώς και οι πιέσεις (εκπαιδευτικές, διοικητικές, εκκλησιαστικές) που οδήγησαν τους Έλληνες σε μετανάστευση. Επιπλέον, επισημαίνεται ότι οι ελευθερίες των Ελλήνων γίνονται σεβαστές σε τέτοιο σημείο, ώστε αυτοί επιθυμούν να παραμείνουν στη Βουλγαρία, υποβάλλοντας μάλιστα "αντι-δηλώσεις" της εθελούσιας μετανάστευσης που προέβλεπε η Συνθήκη του Νεϊγύ. Είναι προφανές ότι κείμενα σαν το παραπάνω αποτελούσαν προσπάθειες τις Βουλγαρίας να δείξει ένα φιλικό πρόσωπο προς την Ευρώπη.
Δημήτρης Ξ. Μαυρίδης
Σιδηροχώρι
3 Μαΐου 2016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου