Την περίοδο 1893-1909 οι διαδοχικές κυβερνήσεις απέτυχαν να αντιμετωπίσουν τα σοβαρά προβλήματα της χώρας. Παρά την φορολογική επιβάρυνση των πολιτών, το κράτος οδηγήθηκε σε πτώχευση. Δεν ήταν, όμως, μόνο η βαριά φορολογία που αγανάκτησε τους Έλληνες. Η σταφιδική κρίση, τα προαιώνια προβλήματα των αγροτών, η γραφειοκρατία, η συρροή αγροτικών πληθυσμών στην πρωτεύουσα ήταν τα βασικά προβλήματα εκείνης της περιόδου, ξεσηκώνοντας έτσι μια μόνιμη αναταραχή στην ύπαιθρο. Όπως ήταν επόμενο, όλες οι κοινωνικές τάξεις των πολιτών από τους μεγαλοαστούς και τους διανοούμενους έως και τους μικροκαλλιεργητές είχαν βυθιστεί σε πλήρη απελπισία λόγω της ανικανότητας του κράτους να επιβληθεί επί του ζητήματος, χάνοντας τις ελπίδες τους στους θεσμούς και στα κόμματα. Παρόμοια ήταν η κατάσταση και στον στρατό, ο οποίος ήταν απροετοίμαστος στην περίπτωση μιας νέας πολεμικής σύγκρουσής με την Τουρκία. Συμπεραίνουμε, λοιπόν, πως η κοινή γνώμη ήταν απογοητευμένη και ζητούσε ανανέωση της πολιτικής ζωής...
Ούτε τέχνη, ούτε σοφίη εφικτόν ήν μή μάθει τις .