«...Ολόκληρα χωριά άλλαζαν πίστη, χωρίς πολλή πίεση, και προσχωρούσαν ομαδικά στη θρησκεία του Μωάμεθ, η οποία τους εξασφάλιζε ήσυχη ζωή χωρίς να είναι υπερβολικά πιεστική, σε βαθμό ασυμβίβαστο με την ιδιοσυγκρασία των κατοίκων του νησιού. Γνωρίζουμε από τους περιηγητές Cheralier, Tournefort και Pococke ότι τον προηγούμενο αιώνα οι Τούρκοι της Κρήτης ήταν όλοι σχεδόν Χριστιανοί αποστάτες ή γιοι αποστατών. Και ότι ηταν κακοί Μωαμεθανοί που ακολουθούσαν το Κοράνι μόνο ως προς την πολυγαμία, ενώ εξακολουθούσαν να είναι έκφυλοι και μέθυσοι, και όπως όλοι οι νεοφώτιστοι, σκληροί στις διώξεις εναντίον των άλλοτε ομόθρησκων τους. Και αν η αποστασία δεν ήταν γενική, αυτό οφείλεται στο ότι ο ορθόδοξος κλήρος κατάφερε να ορθώσει ένα ακλόνητο φράγμα στο ρεύμα που οδηγούσα στα τζαμιά, με υλικά τις παραδόσεις, τις ελπίδες, τα ενδιαφέροντα και τα ιδανικά της φυλής...»
Vittorio Simonzlli, Κρήτη 1893, Ρέθυμνο 1996, σ. 62
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου